Prolog.

Kim jestem? Nie wiem sama. Gdybyś mnie pokochał, umarłabym, czy została?

Czasem zastanawiając się nad sensem życia, przychodzi mi jedno pytanie. "Kim jestem?". Jedno pytanie, a mój mózg po prostu eksploduje z natłoku myśli.

Jedni mówią że jestem aktorką, inni zaś piosenkarką, kolejni że jestem wielką gwiazdą i ikoną mody, a za kogo ja się mam? Mam się za Edith. Zwyczajną siedemnastolatkę z bezsensownymi problemami, wielkimi i kompleksami i zakochanym sercu... Może moje problemy nie są bezsensowne... 

Czy "bezsensownym problemem" można nazwać swoją rodzinę? To trochę źle zabrzmiało. Kojarzycie Tom'a White'a ? Tak. Ten wielki reżyser, to mój tatuś. Nie... Jednak nie mogę o nim tak mówić. Zrobił wielkie świństwo. Choć miałam wtedy siedem lat, pamiętam jak powiedział, że ze mnie już nigdy nic nie wyrośnie, a matki i tak długo nie kochał..

Dziś właśnie mija dziesięć lat od tamtego wydarzenia... 

Co się zmieniło? Na pewno zmieniłam się ja. Moja mama Janette znalazła chłopaka, już narzeczonego Will'a. Bardzo go polubiłam. A co u mojego "taty"? Nie uwierzycie, ale ma już 3 żonę, i trojkę dzieci z poprzednich małżeństw.

No ale wracając do mnie... Tak, jestem trochę egoistką, ale... Wracając do mnie, jestem kimś znanym, choć pewnie wiecie.

Może kojarzycie mnie z jakiś kolorowych czasopism? Nie?! No wiecie... Brunetka, z piegami i dołeczkami. Idealna figura i lekkie zarysy mięśni. Już wiecie? Olśniło? To dobrze.

Dziś spełnia się jedno z moich marzeń. Nie, nie jadę by odebrać ważną nagrodę. Jadę do kochanego domu, w Irlandii.

Nie rozumiecie? Ehh.. Mieszkam w Londynie, bo to tu mam większość pracy, choć "latam" po całym świecie, mój rodzinny i jedyny tak przytulny dom znajduje się w Irlandii.

Moje marzenie spełnia się gdyż, w Mullingar mieszka mama i Will, choć mogę do niego mówić tato... Więc mieszka tam mama i tata. Nie widziałam się z nimi przez rok! Już jutro wigilia.. Czas miłości i przebaczenia... Prawda?

Mam nadzieje... Powiem wam coś w sekrecie. Wiedzą o tym tylko najbliźsi... Mam nadzieje że nie wypaplacie..? Więc, dokładnie, gdy miałam szesnaśćie lat, moja kariera nabierała odpowiedniego tempa. Oczywiście środek lata, a ja nie przepuściłabym okazjii by pojeździć na rowerze. Nie był to najlepszy pomysł. Moja obsesja na punkcie robaków miała tu wielki wkład, jak i moja nierozważność. Na nodze, podczas jazdy zobaczyłam wielkiego czarnego robaka. Wpadłam w panikę i czym prędzej próbowałam go strząchnąć. Jednak gdy na dłuższy czas odwróciłam głowę, wjechałam na głaz, a ja wraz z rowerem runełam na ziemie. Naszczeście mój ochroniarz - Tobby, był na miejscu i mi pomógł. Został mi uszczerbek na zdrowiu... Jaki? Nie pamiętam nic od dziewiątego do pietnastego roku życia.. Tylko niektóre chwile. Niby nic, a jednak... Nie pamietam mojego przyjaciela. Brunet, który zawsze malował swoje włoski na blond. Zawsze kochający życie. Uwielbiał grac na gitarze i w piłkę nożną. Niestety, więcej nie pamiętam. Wraz z Toddy'm próbowaliśmy go szukać, nikomu o tym nie mówiąc. Wszystkie godziny przed komputerem i z telefonem w ręku poszły na marne. Nic już nie mogłam zrobić.. Nic... 

Każdy upadek boli, ale chyba najbardziej ten, który spowodowany jest bezsilnością...